In 2018 werd ik in een spiritueel transformatieproces geduwd. Niet dat ik daarvoor koos natuurlijk, het overkwam me. Ik werd in een metaforische achtbaan gezet. Die in de fik stond. Met duizend loopings. Zonder stopknop. Dus no way out. Het enige dat ik kon doen is de rit uitzitten. Alles waar ik in geloofde, alles wat ik tot dan toe had opgebouwd, alles wat dé waarheid leek… stortte in één klap in elkaar.

Beetje bij beetje zakte de grond onder mijn voeten weg en naar mate de jaren verstreken werd mij langzaam het doel van dit transformerende ritje in de achtbaan duidelijk: ik moest de weg terugvinden naar mijn authentieke zelf. Naar mijn essentie. Anders overleef je zo’n proces niet! Step by step veranderde mijn hele leven. Ik nam afscheid van mijn woonplek, van mensen die niet meer bij me hoorden, van werksituaties die me nooit gelukkig zouden maken en het moeilijkste was dat in dit proces het huwelijk met de vader van mijn kinderen strandde.

Feitelijk lijkt zo’n reis terug naar jezelf alles verwoestend, maar schijn bedriegt. Gelukkig. Zie een transformatieproces als een dood en wedergeboorte. Als de herrijzenis van de mythische vuurvogel. Deze Phoenix verbrandde totaal, om daarna uit haar eigen as te herrijzen tot een betoverend wezen. Mooier dan ooit!